Historia Biecza
Najwcześniejsze ślady osadnictwa na tych terenach sięgają młodszej epoki kamiennej. W starożytności przez tereny bieckie prowadził szlak handlowy. Wyraźne ślady osadnictwa pochodzą z okresu wczesnego średniowiecza IX - X w., na wzgórzu zamkowym był gród, na miejscu ktorego w XIII w. wzniesiono murowany zamek kasztelański.
Pierwsze wzmianki pisane o Bieczu pochodzą z XII w. Od pierwszej połowy XIII w. znani są kasztelanowie bieccy. Ok. 500 m na wschód od grodu w XII - XIII w. był dwór królewski, w pobliżu którego rozwinęła się osada targowo - rzemieślnicza. Z czasem osada ta posiadała wszystkie cechy zorganizowanego miasta. Najprawdopodobniej magdeburskie miejskie prawo lokacyjne BIECZ otrzymał od Bolesława Wstydliwego (poł. XIII w.). Prawo to potwierdza miastu Kazimierz Wielki w 1363 r. Potwierdza także św. Jadwiga Królowa i następni panujący.
Położenie Biecza na szlakach handlowych miało korzystny wpływ na rozwój miasta, Szybko rozwijał się handel i rzemiosło, wzrastała liczba ludności. W XIV w. Biecz liczył ok. 3000 mieszkańców, wówczas występowało 30 rodzai rzemiosł. Najliczniejsze było sukiennictwo i płóciennictwo.
Biecz był miastem królewskim. Otoczony murami obronnymi, stanowił twierdzę nadgraniczną. Był ośrodkiem terenowej władzy administracyjnej, sądowniczej i wojskowej od XII w. aż do 1783 r. Do powiatu bieckiego w XVII w. należało 11 miast i 264 wsie. W Bieczu były trzy zamki i dwór królewski, wszystkie stanowiły terenowe rezydencje królewskie. Przebywali w nich wielokrotnie królowie z dynastii Piastów i Jagiellonów.
Wraz z rozwojem gospodarczym miasta rozwijała się kultura materialna i umysłowa. W Bieczu już w II poł. XIV w. była szkoła. W XV w. i XVI w. na Akademii Krakowskiej studiowało ok. 150 bieczan. Większość, po ukończeniu studiów wracała do Biecza.
Największą sławę osiągnął Marcin Kromer (1512-1589) historyk, geograf, dyplomata, pisarz, biskup i książę Warmii - autor historii Polski, geografii, pism religijnych, traktatów muzycznych i powieści historycznej. Z Bieczem związany był najwybitniejszy poeta XVII w. Wacław Potocki, pochowany w podziemiach klasztoru bieckiego.
W Bieczu przebywali wybitni artyści i pisarze, m.in. Jan Matejko, Stanisław Wyspiański, który wykonał tu liczne rysunki, projekty polichromii (niezrealizowane) i witraży do kolegiaty pw. Bożego Ciała.
Biecz od zalania dzięki korzystnym warunkom systematycznie się rozwijał pod każdym względem. Od połowy XVII w. w wyniku licznych klęsk elementarnych, stacjonarnych wojsk, zmiany dróg handlowych zaczął podupadać. Całkowity kres świetności miasta położył I rozbiór Polski i wynikłe z tego zmiany administracyjne w 1772 r. Biecz znalazł się w zaborze austriackim. W 1783 r. nastąpiła likwidacja powiatu bieckiego.
Pewne ożywienie miasta nastąpiło w XIX w. i p. XX w. w związku z rozwojem kopalnictwa naftowego. Ożywienie gospodarcze i kulturalne Biecza wzrosło jeszcze po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. Wszystko to brutalnie przerwała druga wojna światowa, w wyniku której miasto, region poniosły duże straty materialne, zginęło wielu bieczan, duże straty poniosła kultura. Po wojnie od 1945 r. w Bieczu i regionie jak i w całej Polsce nastał czas odbudowy. W Bieczu powstało kilka spółdzielczych zakładów pracy, w 1945 r. powstało liceum i gimnazjum, w 1946 r. szkoła zawodowa, w 1949 r. Miejska i Gminna Biblioteka Publiczna, w 1953 r. Muzeum Regionalne, w 2 poł. XX w. przeprowadzono konserwację zachowanych murów obronnych basztów średniowiecznych, ratusza, wieży ratuszowej, renesansowych kamienic i dzwonnicy przy Kolegiacie.
